W dniu 30 stycznia 2019 r. Sąd Najwyższy podjął uchwałę w sprawie o sygn. akt III CZP 75/18. Wynika z niej, że choć co prawda możliwe jest odpowiednie stosowanie przepisów poświęconych instytucji zabezpieczenia z Kodeksu Postępowania Cywilnego w postępowaniu prowadzonym w oparciu o ustawę o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej, to jednak niedopuszczalne jest udzielnie zabezpieczenia w drodze umieszczenia osoby w Ośrodku Zapobiegania Zachowaniom Dyssocjalnym. Uchwała taka została podjęta w oparciu o następujący stan faktyczny: Dyrekcja Zakładu Karnego w Chełmie i Prokuratura Okręgowa wnosiły zgodnie o udzielenie zabezpieczenia poprzez umieszczenie uczestnika postępowania w specjalnym ośrodku. Przystał na to Sąd I instancji, umieszczając mężczyznę w tego rodzaju ośrodku, przy czym podkreślić trzeba, że już wówczas mężczyzna ten odbywał karę izolacyjną w systemie terapeutycznym, gdyż stwarzał zagrożenie dla porządku publicznego. Sąd odwoławczy powziął wątpliwość, czy w sytuacji, gdy nie ma prawomocnego wyroku w drodze analogii do regulacji kpc można pozbawić wolności człowieka bez określenia czasu trwania tego środka. Już po wystosowaniu pytania przez Sąd II instancji, zapadło prawomocne postanowienie sądu o umieszczeniu uczestnika w ośrodku. W obliczu powyższego Prokurator Krajowy wniósł o umorzenie sprawy, wszak podjęcie uchwały nie wiązałoby się z jej rozstrzygnięciem. Innego zdania był pełnomocnik uczestnika umieszczonego w ośrodku. Podnosił on, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z naruszeniem zasady wolności jednostki, gwarantowanej w Konstytucji. Sąd Najwyższy przychylił się do wniosku pełnomocnika, a sędzia SN Jacek Gudowski dodał, że: ,,żaden przypadek ingerencji w wolność człowieka, polegający w szczególności na przymusowym izolowaniu nie może być wyłączony spod kontroli sądu, gdy osoba tą ingerencją dotknięta żąda zbadania, czy pozbawienie jej wolności było w świetle prawa uzasadnione”. Sąd Najwyższy zauważył również, że w niniejszej sprawie wskutek zastosowania regulacji z różnych ustaw mogłoby dojść do potrójnego czy nawet poczwórnego zastosowania odesłania – najpierw należałoby przejść na grunt niespornego, potem procesowego, następnie ponownie do niespornego, a wreszcie do zabezpieczającego. Skutkiem takich odesłań mogłoby być pozbawienie człowieka wolności w oparciu o przepisy KPC, a to jak przypomniał Sąd jest niedopuszczalne. SN zauważył też, że na gruncie niniejszego postępowania możliwym było zastosowanie art. 23 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, czego jednak nie uczyniono. Sąd ten dodał również, że wątpliwości w przedmiocie prawidłowego stosowania regulacji ustawowych wymagają podjęcia działań legislacyjnych przez ustawodawcę, wszak sama uchwała nie może przywrócić wolności uczestnikowi.