Pewne małżeństwo zrzekło się władzy rodzicielskiej nad synem i złożyło wniosek o umieszczenie dziecka w pieczy zastępczej, co było konsekwencją tego, że u chłopca stwierdzono zespół Downa. Dziecko w październiku 2012 r. trafiło do domu dziecka. Dyrektor Centrum Pomocy Rodzinie oszacował kwotę za pobyt małoletniego w domu dziecka na łączną kwotę ponad 7 500 zł miesięcznie. Rodzice chorego chłopca złożyli wniosek o odstąpienie od ustalenia opłaty za pobyt dziecka w pieczy zastępczej, gdyż tak wysoka opłata w praktyce pozbawiałaby ich możliwości utrzymania rodziny. W konsekwencji Dyrektor obniżył opłatę, domagając się od rodziców chłopca, aby co miesiąc uiszczali solidarnie kwotę 6 536,35 zł wraz z odsetkami w przypadku opóźnienia. Rodzice odwołali się od tej decyzji do SKO w Warszawie, które rozstrzygnięciem z marca 2014 r.  ponownie podwyższyło opłatę za pobyt małoletniego w Domu Dziecka, tym razem do kwoty 7 630,20 zł miesięcznie. Zdaniem SKO opłatę za pobyt dziecka w placówce, zgodnie z art. 193 ust. 6 ustawy z 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 998) powinni ponosić również rodzice pozbawieni władzy rodzicielskiej lub ci, którym władza rodzicielska została zawieszona bądź ograniczona. Wyjątek stanowi sytuacja, kiedy to dziecko zostało pozostawione przez rodziców bezpośrednio po urodzeniu, jednakże taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszej sprawie, gdyż rodzicie po narodzinach synka zabrali go na kilka miesięcy do domu. Poza tym Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że w opisanej sprawie nie znajdzie też zastosowania uchwała Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 17 maja 2012 r., która pozwala na odstąpienie od opłaty przy niewielkim dochodzie na osobę w rodzinie – 456 zł miesięcznie, bowiem rodzice chłopca osiągają miesięczne dochody na poziomie przekraczającym 13 tysięcy złotych, czyli ponad 3 000 zł na osobę. Oboje rodzice złożyli osobne skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Sąd ten po raz pierwszy rozpatrując sprawę stwierdził nieważność decyzji SKO, a także decyzji Prezydenta Warszawy ze stycznia 2014 r. W omawianej sprawie doszło do podwójnego orzekania, gdyż w obrocie prawnym nadal istniały dwie ostateczne decyzje SKO, obie zostały doręczone rodzicom i każda z nich mogła stanowić tytuł wykonawczy. Mając te okoliczności na uwadze, rodzice chłopca zaskarżyli wyrok do NSA, argumentując przy tym, że niezgodne z prawem było wydanie jednej decyzji administracyjnej w sprawie odmowy odstąpienia od ustalenia opłaty za pobyt dziecka w domu dziecka oraz drugiej, dotyczącej ustalenia wysokości opłaty za taki pobyt dziecka w jednym akcie. Naczelny Sąd Administracyjny w dniu 4 czerwca 2017 r. uchylił zaskarżony wyrok WSA i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania zauważając, że potrzebne jest ponowne pochylenie się nad każdą z kwestii mających znaczenie dla sprawy. Z kolei WSA, do którego sprawa ponownie trafiła uznał, że w obrocie mogą zostać obie decyzje – zarówno ta o odmowie ustalenia opłaty jak również ta o zwolnieniu od opłaty. Następnie, sprawa ponownie trafiła na wokandę NSA i w dniu 14 września br. Sąd ten ponownie uchylił zaskarżony wyrok WSA i przekazał sprawę raz jeszcze do ponownego rozpoznania. Zdaniem skarżących Sąd I instancji pozbawił ojca małoletniego prawa do procesu, gdyż w ogóle nie pochylił się nad jego skargą, a nadto nie dokonał on wykładni pojęcia ,,bezpośrednio” w kontekście bezpośredniego pozostawienia dziecka po urodzeniu, zwalniającego z ponoszenia opłat. Jak zauważył bowiem sędzia sprawozdawca Jakub Zieliński: ,,gdyby pozytywnie rozpatrywać tę przesłankę i przyjąć, że rodzice oddali chłopca w pieczę zastępczą bezpośrednio po jego urodzeniu, to nie byłoby potrzebne dalsze postępowanie”. Poza tym, w opinii NSA sąd I instancji nie zauważył również, żedecyzja odmawiająca zwolnienia z opłaty powinna obejmować oboje rodziców, a nie tylko jedno z nich. Opisane rozstrzygnięcie zostało wydane przez NSA w dniu 14 września 2018 r. (sygn. akt I OSK 687/18).