Nad takim zagadnieniem pochylił się Sąd Apelacyjny w Łodzi w swoim wyroku z dnia 18 kwietnia 2018 r. (sygn. akt I ACa  235/17). W toku postępowania w pierwszej instancji konkubina i córka zmarłego motocyklisty wniosły o przyznanie na ich rzecz zadośćuczynienia, odszkodowania oraz renty, zaś pozwany domagał się oddalenia powództwa. Jak wynika z ustaleń Sądu okręgowego w sierpniu 2010 r. miał miejsce wypadek drogowy, w którym śmierć poniósł motocyklista. Zdarzenie miało miejsce w godzinach wieczornych na skrzyżowaniu ulic, kiedy to osoba kierująca samochodem skręcała w lewo, a motocykl przejeżdżał przez skrzyżowanie na wprost. Kierowca samochodu włączył kierunkowskaz i zaczął skręcać z prędkością ok. 10 km/h, następnie zatrzymał się po środku skrzyżowania, przepuszczając pojazdy jadące z przeciwnej strony. Gdy auto znajdowało się już na jezdni ulicy, na którą kierowca zamierzał skręcić, spostrzegł on światła ze swej prawej strony, a następnie odczuł uderzenie w tył samochodu. Z danych jakimi dysponował Sąd I instancji wynikało, że motocykl jechał z prędkością ok. 120 km/h, podczas gdy dopuszczalna prędkość na tym odcinku drogi wynosiła zaledwie 50 km/h. Bezpośrednio przed zdarzeniem motocyklista hamował. Co ważne, w momencie podejmowania decyzji o skręcie w lewo kierowca samochodu nie widział motocykla, a nawet gdyby go dostrzegł, nie mógłby przewidzieć, że porusza się on z tak znaczną prędkością. W konsekwencji należało przyjąć, że osoba kierująca samochodem mogła przypuszczać, że zdąży bezpiecznie przejechać przez skrzyżowanie. W toku postępowania ustalono, że gdyby motocyklista poruszał się z dozwoloną prędkością, wypadek by się nie wydarzył. Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd I instancji oddalił powództwo argumentując swoje stanowisko m.in. tym, że zachowanie kierowcy samochodu było prawidłowe, a do zdarzenia doszło z uwagi na fakt, że motocyklista poruszał się z nadmierną prędkością – tym samym spełniona została przesłanka wyłącznej winy poszkodowanego, a osoba kierująca pojazdem nie będzie ponosiła odpowiedzialności odszkodowawczej. Pomimo wniesienia apelacji od rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego przez obie powódki, Sąd Odwoławczy zaaprobował stanowisko uprzednio orzekającego Sądu i oddalił apelację. Sąd Apelacyjny zaakcentował raz jeszcze, że zachowanie kierowcy samochodu nie miało wpływu na zaistnienie wypadku. Zdaniem Sądu II instancji to kierujący pojazdem dopuścił się rażącego lekceważenia ograniczenia prędkości panującego na drodze, a zatem przyjął na siebie ryzyko, że nie zdąży wyhamować czy ominąć przeszkody na jezdni, a także – że inni użytkownicy drogi nie dostrzegą go na czas. Ponadto na krytykę zasługiwał w opinii SA w Łodzi argument powódek, że to kierowca auta powinien czekać na skrzyżowaniu i powstrzymywać się przed manewrem do czasu pojawienia się motocykla. Wszak gdyby uznać go za słuszny, to w ogóle nie byłoby możliwe wykonanie skrętu i opuszczenie skrzyżowania. Jak wynika z art. 436 § 2 kc w sytuacji zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody, posiadacze pojazdów mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód stosując zasady ogólne. Z kolei w myśl art. 436 § 1 kc w zw. z art. 435 § 1 kc posiadacz pojazdu ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego pojazdu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. W niniejszej sprawie jedyną przyczyną wypadku drogowego było zachowanie motocyklisty, które jak określił SA w Łodzi należało uznać wręcz za brawurowe. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, aby przyznać zadośćuczynienie na rzecz powódek.