Nad tym zagadnieniem pochylił się Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 25 kwietnia 2018 r., wydanym w sprawie o sygn. akt SDI 120/17. W omawianej sprawie pojawiła się wątpliwość, czy niewykonanie u pacjentki badania klatki piersiowej stanowi naruszenie etyki tożsame z popełnieniem przestępstwa. Zagadnienie to powstało w 2008 r., kiedy to Ewa S. – cierpiąca na duszności, udała się do gabinetu lekarskiego dr Elżbiety C. Lekarka nie stwierdziła u kobiety żadnego poważnego schorzenia, jednakże po kilku dniach od wizyty lekarskiej Ewa S. trafiła do szpitala, gdzie aż na pół roku zapadła w śpiączkę. Jak się okazało, powodem takiego stanu u kobiety była samoistna odma płucna. Mąż Ewy S. zarzucił niedbałość lekarce Elżbiecie C. oraz naruszenie przez nią art. 4 zasad etyki, w myśl którego  dla wypełnienia swoich zadań lekarz powinien zachować swobodę działań zawodowych, zgodnie ze swoim sumieniem i współczesną wiedzą medyczną. Choć rzecznik dyscyplinarny, który jako pierwszy zajmował się sprawą nie stwierdził naruszenia tegoż przepisu, to innego zdania był Sąd dyscyplinarny - Okręgowy Sąd Lekarski w Poznaniu, który ustalił, iż obok wspomnianego art. 4, naruszony został również art. 8 ustawy o izbach lekarskich, który stanowi, że członkowie izby lekarskiej są obowiązani przestrzegać zasad etyki. Sąd ten uznał lekarkę Elżbietę C. za winną niedokładności, a nadto nałożył na nią karę upomnienia. Lekarka odwołała się od tego wyroku zauważając z jednej strony, że dowody zgromadzone w toku postępowania nie są przekonujące, z drugiej zaś - że już w grudniu 2015 r. nastąpiło zatarcie skazania wynikające z wyroku sądu karnego. Naczelny Sąd Lekarski w dniu 25 listopada 2016 r. utrzymał w mocy orzeczenie Sądu I instancji. Sąd ten stwierdził również, iż niedbałe zbadanie pacjentki przez lekarkę naraziło Ewę S. na utratę zdrowia, a nawet życia, a w konsekwencji stanowiło ono przestępstwo. W obliczu powyższego, pełnomocnik lekarki wniósł kasację do Sądu Najwyższego, w której zarzucił Sądowi oparcie się na zeznaniach męża poszkodowanej pacjentki, w sytuacji, w której zeznania te były niewiarygodne. Mężczyzna ten bowiem nie towarzyszył żonie w czasie wizyty u lekarza, stąd też nie posiadał bezpośredniej wiedzy o przebiegu tej wizyty, a swoje informacje czerpał jedynie od Ewy S. Ponadto, mąż pacjentki dopiero po 7 latach od zdarzenia potwierdził, że badanie jego żony w ogóle się nie odbyło. Rzecznik dyscyplinarny biorący udział w postępowaniu wniósł o oddalenie kasacji, powołując się w tej mierze na art. 53 ustawy o izbach lekarskich, który traktuje o tym, że członkowie izb lekarskich podlegają odpowiedzialności zawodowej za naruszenie zasad etyki lekarskiej oraz przepisów związanych z wykonywaniem zawodu lekarza. Zdaniem Rzecznika dyscyplinarnego, jeżeli do lekarza zgłosi się pacjent, to lekarz ma obowiązek go zbadać. Sąd Najwyższy swoim rozstrzygnięciem uchylił zaskarżone orzeczenie, a także umorzył postępowanie z powodu przedawnienia karalności czynu. Jak zauważył sędzia Andrzej Siuchiński: ,,zdaniem Sądu Najwyższego przewinienie dyscyplinarne lekarza nie jest tożsame z przestępstwem, dlatego, że nie zawsze znamiona czynu - przedmiotu i podmiotu przestępstwa odpowiadają zasadom deontologicznym. Sądy odrzuciły zarzut braku wnikliwej diagnostyki, ale karę pozostawiły. I to był kolejny błąd”.