W dniu 19 października 2017 r. w sprawie o sygn. akt V ACa 147/17 Sąd Apelacyjny w Warszawie wydał rozstrzygnięcie, w którym stwierdził, że Sąd nie może obniżyć wysokości kary umownej do wartości symbolicznej, ponieważ zniweczyłoby to cel, któremu ma służyć ta instytucja prawna. Czego dotyczyła sprawa? Otóż powód zawarł z pozwanym umowę na dostarczenie sprzętu w postaci monitorów. W umowie tej wprowadzono zapis o karze umownej, która ma wynosić 1 000 zł za każdy rozpoczęty dzień zwłoki w realizacji świadczenia w ramach gwarancji poprzez przedstawianie informacji o wadach i awariach sprzętu oraz o tym, jak je rozwiązać. Jeden z zakupionych przez powoda sprzętów okazał się wadliwy, toteż pozwany w ciągu 4 dni wymienił go na nowy. Jednakże dopiero po 160 dniach pozwany przedstawił pisemną informację o wadach sprzętu i sposobie ich usunięcia. W obliczu powyższego powód zażądał od pozwanego zapłaty kary umownej w wysokości 160 000 zł, ale pozwany odmówił takiej zapłaty. Sąd Okręgowy, do którego trafiło powództwo uwzględnił je jedynie w nieznacznej części, zasądzając na rzecz powoda kwotę 2 200 zł, a w pozostałym zakresie powództwo oddalił. Jak zauważył SO, pozwany nie spełnił świadczenia, o którym traktuje zawarta przez strony umowa, w następstwie czego obowiązany był zapłacić karę umowną. Ale oceniając zgodność postanowienia umownego o karze umownej z zasadami współżycia społecznego nie należy zdaniem Sądu zapominać o przyczynach zawarcia umowy oraz okolicznościach jej towarzyszących. Z ustaleń Sądu I instancji wynikało, że kara umowna w wysokości 160 000 zł była rażąco wygórowana. Należy mieć na uwadze, że powód nie dowiódł, aby w następstwie nieprzekazania mu stosownych informacji przez pozwanego odniósł jakąś szkodę. Poza tym zepsuty monitor szybko wymieniono na nowy, a okoliczność, że pozwany nie udzielił informacji powodowi była z jego strony jednorazowym uchybieniem. Takiemu rozstrzygnięciu sprzeciwił się powód argumentując, że zachodziły przesłanki do oszacowania kary umownej w takiej wysokości, a sama kara nie była rażąco wygórowana. Są Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok, ustalając wysokość kary umownej na poziomie 5 000 zł. Sąd ten uznał, że choć Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, to jednak dopuścił się szeregu błędów przy ustalaniu kary umownej. Zdaniem Sądu odwoławczego kwota 160 000 zł w realiach sprawy istotnie była wygórowana. Sąd ten powołał się również na pogląd prezentowany w orzecznictwie, zgodnie z którym przy ocenie, czy kara umowna jest rażąco wygórowana, można dokonać porównania wysokości kary umownej z wynagrodzeniem należnym stronie, która jest zobowiązana do zapłaty takiej kary. Podstawowym kryterium dla takiej oceny jest stosunek wysokości kary umownej do wysokości szkody doznanej przez wierzyciela (tak orzekł Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 13 lutego 2014 r., wydanym w sprawie o sygn. akt  V CSK 45/13). Kara umowna w żadnym wypadku nie powinna prowadzić do nieuzasadnionego wzbogacenia się wierzyciela. Z drugiej jednak strony Sąd Apelacyjny uznał, że Sąd I instancji w sposób nadmierny obniżył wysokość kary umownej należnej powodowi. Choć ustawodawca nie określił dolnej granicy obniżenia kary umownej, to obniżenie tej kary przez Sąd, nie może prowadzić do pozbawienia tej instytucji ekonomicznego sensu. Zdaniem Sądu II instancji koniecznym jest podwyższenie kwoty kary umownej do 5 000 zł, nie stanowi ona bowiem wartości iluzorycznej jak ta, która została zasądzona przez Sąd Okręgowy, a nadto przywraca tej instytucji prawnej jej zasadniczą funkcję.