Powyższe zagadnienie poruszył Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 13 września 2017 r., wydanym w sprawie o sygn. akt IV KK 55/17. Zdaniem SN, choć mandat karny jest jednym ze sposobów rozstrzygania o popełnionym wykroczeniu, to jednak nie można sensownie przyrównywać go do wyroku wydanego w sprawie wykroczeniowej. Czego dotyczyła sprawa? Otóż pewien Sąd Rejonowy wydał rozstrzygnięcie, w którym obwinioną uznał za winną tego, że prowadziła na terenie gminy sprzedaż artykułów tekstylnych poza wyznaczonym do tego miejscem, tj. o wykroczenie z art. 60³ § 1 kw: ,,kto prowadzi sprzedaż na terenie należącym do gminy lub będącym w jej zarządzie poza miejscem do tego wyznaczonym przez właściwe organy gminy, podlega karze grzywny”. Za ten czyn obwinionej wymierzono karę ograniczenia wolności w wymiarze 20 godzin, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne. Od opisanego wyroku nie wniesiono żadnego środka zaskarżenia, toteż uległ on uprawomocnieniu. Jednakże Prokurator Genralny wniósł od niego kasację na niekorzyść obwinionej. Zdaniem PG w sprawie powinien znaleźć zastosowanie art. 38 kw, który stanowi, że: ,,ukaranemu co najmniej dwukrotnie za podobne wykroczenia umyślne, który w ciągu dwóch lat od ostatniego ukarania popełnia ponownie podobne wykroczenie umyślne, można wymierzyć karę aresztu, choćby było zagrożone karą łagodniejszą”, a w konsekwencji Sąd powinien orzec wobec obwinionej karę aresztu. Zdaniem prokuratora Generalnego Sąd I instancji nie powinien był poprzestać na wydaniu wyroku nakazowego, ponieważ w postępowaniu nakazowym nie mógł orzec kary aresztu. Choć Sąd Najwyższy uznał kasację za nietrafną, to uchylił zaskarżony wyrok, a sprawę przekazał do ponownego rozpoznania. Jak zauważył SN pomimo tego, że kasację wniesiono na niekorzyść obwinionej, to i tak przyniosła ona skutek dla niej korzystny. W opinii Sądu Najwyższego w niniejszej sprawie jedyną możliwą do wymierzenia karą była kara grzywny. Sąd ten przypomniał również, że z nadzwyczajnym obostrzaniem kar za wykroczenia, o którym mowa w art. 38 kw mamy do czynienia tylko wtedy, gdy istnieją prawomocne wyroki sądów, które uprzednio zapadły wobec obwinionego. Zastosowania art. 38 kw nie uzasadnia zatem okoliczność, że wobec obwinionego wydano mandaty karne. Podobna sytuacja miała miejsce w omawianej sprawie – wprawdzie wobec obwinionej 2 razy wydano już mandaty karne za wykroczenia umyślne, podobne do obecnego, ale ani razu nie skazano jej prawomocnie wyrokiem sądu za popełnienie podobnych wykroczeń umyślnych. Okoliczność ta uniemożliwiła wymierzenie obwinionej kary ograniczenia wolności za popełnione wykroczenie. Sąd Najwyższy wypowiedział się również szeroko na temat tego, w jaki sposób dokonywać prawidłowo wykładni art. 38 kw. Zauważył mianowicie, że postępowanie mandatowe różni się od postępowania sądowego. W tym drugim bowiem Sąd wydaje wyrok w sprawie wykroczeniowej. Co więcej, nałożenie grzywny w drodze mandatu karnego nie stanowi orzekania co winy i kary, jako że organem uprawnionym do orzekania w sprawach o wykroczenia jest Sąd. Pamiętać trzeba również, iż poddanie się grzywnie nałożonej w formie mandatu karnego to postępowanie zastępcze, pozasądowe, prowadzone za zgodą sprawcy wykroczenia. Nie bez znaczenia jest również fakt, że mandat karny w przeciwieństwie do wyroku Sądu, nie podlega zaskarżeniu. Nadto, mandat karny nie podlega zaskarżeniu, odmiennie niż wyrok Sądu. Kończąc swoje rozważania SN wskazał, iż przy ponownym rozpoznawaniu sprawy Sąd I instancji powinien zwrócić uwagę, że obwiniona nie działała w ramach recydywy z art. 38 kw oraz że wymiar kary, jaka ma zostać względem niej orzeczony, powinien mieścić się w granicach z art. 60³ § 1 kw.