Stanowisko w tej sprawie zajął Sąd Apelacyjny w Szczecinie w swoim wyroku z dnia 25 maja 2017 r., wydanym w sprawie o sygn. akt I ACa 967/16. W swoim rozstrzygnięciu SA stanął na stanowisku, iż w sytuacji, gdy Sąd w wyroku nie odniósł się do któregoś z żądań powoda – nie uwzględniając go lub nie oddalając, powód nie może wnieść apelacji od rozstrzygnięcia, które nie istnieje. W niniejszej sprawie powód zażądał od pozwanej kwoty 160 000 zł oraz nakazania wydania weksla in blanco wystawionego przez powoda jako zabezpieczenie roszczeń strony pozwanej z tytułu zawartej umowy leasingu operacyjnego. Strona pozwana domagała się z kolei oddalenia powództwa. Sąd Okręgowy w Szczecinie po rozpoznaniu sprawy, powództwo oddalił. Powód wniósł apelację od wyroku, domagając się uwzględnienia powództwa o zapłatę, a nadto zobowiązanie pozwanej do wydania powodowi weksla in blanco. Powołał się on również na liczne naruszenia prawa materialnego i błędy proceduralne, jakich dopuścił się Sąd I instancji. Na uwagę zasługuje fakt, iż Sąd Apelacyjny w Szczecinie odrzucił apelację powoda w zakresie żądania nakazania wydania weksla, zaś w pozostałym zakresie apelację oddalił. Zdaniem Sądu II instancji w części apelacja powoda była niedopuszczalna, a pozostałym zakresie pozbawiona podstaw. Sąd II instancji przytoczył tutaj dwa istotne przepisy, powołał się mianowicie na art. 373 kpc, zgodnie z którym: ,,sąd drugiej instancji odrzuca na posiedzeniu niejawnym apelację, jeżeli ulegała ona odrzuceniu przez sąd pierwszej instancji. Jeżeli dostrzeże braki, do których usunięcia strona nie była wezwana, zażąda ich usunięcia. W razie nieusunięcia braków w wyznaczonym terminie apelacja ulega odrzuceniu” oraz art. 370 kpc, który stanowi, że: ,,sąd pierwszej instancji odrzuci na posiedzeniu niejawnym apelację wniesioną po upływie przepisanego terminu, nieopłaconą lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również apelację, której braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie”. Jak zauważył Sąd Apelacyjny powód w swoim pozwie zawarł nie jedno, a dwa żądania. Pierwsze z nich dotyczyło zapłaty, drugie wydania weksla. Z kolei z treści wyroku wydanego przez Sąd Okręgowy w Szczecinie wynika, że obejmuje ono jedynie kwestię zapłaty i w tym też zakresie Sąd powództwo oddalił.  W żadnej mierze nie odniósł się natomiast do żądania wydania weksla. Zdaniem Sądu II instancji takie zachowanie SO w Szczecinie świadczy o tym, że Sąd ten w ogóle nie rozpoznał żądania powoda w tym zakresie, ponieważ ani go nie uwzględnił, ani nie oddalił. Co istotne, również w treści uzasadnienia sporządzonego przez siebie rozstrzygnięcia, Sąd I instancji w żaden sposób nie odniósł się do zagadnienia wydania weksla, stąd też nie może być mowy, iż dopuścił się w tej mierze jedynie przeoczenia. Stwierdzić można zatem, iż wniesiona przez powoda apelacja w zakresie, w jakim skupiała się na problemie wydania weksla, w istocie dotyczyła nieistniejącego rozstrzygnięcia. Sąd Apelacyjny wiele miejsca w swoich rozważaniach poświęcił zagadnieniu ,,niedopuszczalności apelacji” w ogóle. Zauważył mianowicie, iż z taką apelacją mamy do czynienia choćby wtedy, gdy sąd niższej instancji nie rozstrzygnie w przedmiocie jednego z żądań powoda. W takiej sytuacji mówimy o tzw. braku substratu zaskarżenia, który powoduje, że wniesienie środka odwoławczego staje się niemożliwe, ponieważ brak jest orzeczenia, które można by zaskarżyć. Sąd ten odniósł się też do poglądów prezentowanych  w orzecznictwie. Przyjmuje się w nim jednolicie, iż w przypadku, gdy Sąd nie ustosunkował się do wszystkich żądań strony, a strona nie domagała się żądania uzupełnienia orzeczenia w stosownym trybie, to brak rozstrzygnięcia o pominiętym żądaniu nie stwarza podstawy do wniesienia apelacji od niewydanego, wszak w ogóle nieistniejącego wyroku. Zasadą jest, że wówczas apelację się odrzuca. Takie stanowisko zajął m.in. SN w swoich postanowieniach z dnia 18 czerwca 2014 r., wydanym w sprawie o sygn. akt V CZ 39/14 z dnia 10 listopada 2009 r., jakie zostało wydane w sprawie o sygn. akt II PZ 19/09.