Nad takim zagadnieniem pochylił się Naczelny Sąd Administracyjny w swoim wyroku z dnia 7 listopada 2017 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II OSK 425/16. W niniejszej sprawie w 2014 r. prokurator złożył wniosek o unieważnienie paszportu Magdalenie S. Kobieta przebywała za granicą i od 2010 r. była poszukiwana listem gończym. W lipcu 2014 r. wojewoda dokonał wprawdzie unieważnienia paszportu, ale od tej decyzji Magdalena S. złożyła odwołanie do Ministra Spraw Wewnętrznych. Ten zaś utrzymał rozstrzygnięcie wojewody. Nie bez znaczenia jest tutaj fakt, że w dacie podjęcia decyzji przez organ II instancji paszport był już nieważny. Tym argumentem kierowała się również Magdalena S. składając skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. WSA oddalił jednak jej odwołanie, ponieważ zgodnie z art. 38 ustawy o dokumentach paszportowych, dokument paszportowy podlega unieważnieniu na wniosek m.in. ,,organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze, organu postępowania wykonawczego w sprawie karnej, w tym o przestępstwo skarbowe, przeciwko posiadaczowi dokumentu paszportowego”. Również i to rozstrzygnięcie zostało zaskarżone przez Magdalenę S. Wniosła ona bowiem skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, swoje stanowisko uzasadniając tym, że przepis przywołany przez WSA nie mógł stanowić podstawy decyzji, gdyż kobieta nie miała już wówczas ważnego paszportu, a nadto wskazała, że Sąd naruszył art. 7 kpa, gdyż nie uwzględnił jej słusznego interesu. NSA uchylił zarówno decyzję ministra i wojewody, a także wyrok I instancji, następnie zaś umorzył postępowanie administracyjne. Zdaniem tego Sądu w sytuacji, gdy organ II instancji nie uwzględnił okoliczności, że ważność dokumentu wygasła, nie mógł unieważnić nieważnego dokumentu, ale winien sprawę umorzyć. Na tym też zasadzał się błąd Ministra Spraw Wewnętrznych.