Nad takim zagadnieniem pochylił się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w swoim wyroku z dnia 22 sierpnia 2017 r., wydanym w sprawie o sygn. akt VI SA/Wa 1143/17. Sprawa dotyczyła niepełnoletniego pacjenta – Kamila G., który chorował na przewlekłe zapalenie nerek. W listopadzie 2013 r. złożył on do Ministra Zdrowia wniosek o refundację leku, który trzeba sprowadzać z zagranicy o nazwie Calcort, Deflazacort, tabletki, 6 mg. Trzymiesięczny koszt tego leku wynosił 700 zł. W odpowiedzi na wniosek pacjenta, Minister zauważył, że obecnie na polskim rynku istnieją medykamenty działające tak jak lek wskazany przez Kamila G. Co więcej, w przypadku skarżącego nie zostały spełnione przesłanki z art. 12 pkt 4 i 5 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych, brak jest bowiem kontrolowanych badań klinicznych, które potwierdzałyby skuteczność leku w terapii tocznia trzewnego układowego, na który cierpiał Kamil G. W konsekwencji Minister odmówił refundacji leku. Pacjent natomiast raz jeszcze zwrócił się o rozparzenie sprawy i podniósł, że od wielu lat stosuje wskazany przez siebie lek, dostrzega jego pozytywny wpływ na organizm, odnosząc się zaś do argumentacji Ministra Zdrowia zaznaczył, że dostępne w Polsce zamienniki leków, to przede wszystkim sterydy i powodują one u pacjenta niepożądane objawy uboczne. Kamil G. wniósł skargę na decyzję Ministra do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który w dniu 12 stycznia 2015 r. uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie, co uzasadnił faktem, iż wydając swą decyzję, Minister nie zapoznał skarżącego ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w następstwie czego dopiero na etapie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, pacjent mógł podnieść dodatkowe argumenty związane z koniecznością refundacji leku. Zdaniem Sądu I instancji organ w obliczu otrzymania wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, zgodnie z zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa wyrażoną w art. 8 kpa oraz zasadą udzielania informacji faktycznej i prawnej z art. 9 kpa winien - znając fakt refundacji leku Calcort w chorobie Leśniowskiego-Crohna - zwrócić pacjentowi uwagę na możliwość zmodyfikowania jego wniosku w zakresie jednostki chorobowej, do leczenia której domaga się on refundacji leku. Skargę kasacyjną na opisane tu rozstrzygnięcie wniósł Minister Zdrowia, Naczelny Sąd Administracyjny w dniu 9 marca 2017 r. stwierdził jej zasadność, a sprawę przekazał do ponownego rozpatrzenia przez WSA. W swojej argumentacji Sąd ten wskazał m.in., że zmiana żądania i domaganie się refundacji leku w celu leczenia innej jednostki chorobowej aniżeli wynika to z zapotrzebowania na lek, potwierdzonego przez właściwego ministra, nie przyniosłoby skutku. Co więcej, w opinii NSA Minister nie musi informować stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania. WSA w Warszawie pochylając się nad sprawą już po raz drugi zauważył, że rację miał Sąd II instancji (sygn. akt II GSK 1835/17), wskutek czego oddalił skargę Kamila G. Sędzia sprawozdawca Zdzisław Romanowski wskazał, że Minister nie zaniechał informowania chorego o możliwości zmiany wniosku o refundacje leku, bowiem taka zmiana nie była możliwa. Jedynym możliwym wyjściem z tej sytuacji byłoby zatem zainicjowanie przez chorego u swego lekarza nowego zapotrzebowania na lek, wskazując inną jednostkę chorobową, na którą cierpi skarżący i która może być leczona refundowanym medykamentem.