W dniu 7 czerwca 2017 r., w sprawie o sygn. akt I PK 176/16, Sąd Najwyższy wydał wyrok, w którym uznał, iż to nie nazwa umowy jest najistotniejsza, ale sposób świadczenia tejże umowy. SN odmówił również decydującej roli woli stron podpisujących umowę, choć uznał, że ma ona znaczenie. Niniejszy wyrok zapadł na gruncie następującego stanu faktycznego. Pracownik pewnej firmy ochroniarskiej – Waldemar R. pracował na podstawie umowy zlecenia dla jednostki wojskowej w Kutnie. Pierwszą umowę, która następnie była przedłużana, mężczyzna podpisał w październiku 2009 r.  Zakończyła się ona w grudniu  2011 r. Waldemar R. próbował w tym czasie zmienić umowę zlecenia na umowę o dzieło, ale bezskutecznie. Mężczyzna nigdy nie wnosił też o etat. W obliczu nieskuteczności swoich działań, mężczyzna wystąpił do sądu przeciwko spółce, należącej do MON, w celu ustalenia istnienia stosunku pracy jak również wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. Sąd Rejonowy w dniu 2 października 2015 r. oddalił powództwo Waldemara R., uznawszy, że na gruncie niniejszej sprawy mamy do czynienia z umową zlecenia. Sąd ten stwierdził także, że na mocy podpisanej umowy powód miał prawo w sposób swobodny ustalać swój czas pracy, zaś grafik zajęć ustalany był przez oficera dyżurnego. Z kolei Instrukcja ochrony opracowywana była natomiast przez komendanta oraz dowódcę zmiany. Zdaniem Sądu Rejonowego, nie była to umowa o pracę, ale umowa zlecenia, bowiem decydujące znaczenie  miała wola stron. Mężczyzna złożył apelację od powyższego rozstrzygnięcia, która trafiła do Sądu Okręgowego w Łodzi. W wyroku z 28 stycznia 2016 r., Sąd II instancji odmiennie aniżeli jego poprzednik ocenił umowę, przyznając tym samym rację powodowi.  W opinii Sądu Okręgowego praca świadczona przez Waldemara R. była podporządkowana oraz wykonywana pod nadzorem, o czym stanowi art. 22 § 1 kodeksu pracy. Skargę kasacyjną  od tego wyroku wywiodła z kolei pozwana spółka, która wyrokowi zarzuciła naruszenie procedury cywilnej, przejawiającej się w pominięciu niektórych ważnych materiałów dowodowych, naruszenie ustawy o ochronie mienia i osób, a także wspomnianego art. 22 § 1 kp. Skarżąca argumentowała, że jej zdaniem Sąd pominął m.in. specyfikę obiektu MON, hierarchię organizacyjną, jaka w nim panuje. Pełnomocnik spółki dodała też, że zgodnie z zawartą z Waldemarem R. umową, powód nie musiał wykonywać pracy osobiście, gdyż mogły go zastępować osoby wymienione na liście innych ochroniarzy. Sąd Najwyższy nie podzielił tych argumentów, utrzymując w mocy zaskarżony wyrok. Zdaniem SN w omawianej sprawie przeważały cechy umowy o pracę, a nie zlecenia, choć były w niej cechy starannego działania. Sędzia Piotr Prusinowski tak wypowiedział się o sprawie:,,nie wystarczy wpisanie do umowy, że pracownik nie musi świadczyć pracy osobiście, ale należy te zapisy wykonywać. W tej sprawie powód ani razu nie wykorzystał zastępstwa”.