W dniu 25 maja 2017 r. Sąd Najwyższy wydał wyrok w sprawie o sygn. akt V KK 129/17. Sąd ten stanął w nim na stanowisku, iż informacja o depresji oskarżonego stanowi sygnał wskazujący na istnienie wątpliwości odnośnie stanu zdrowia psychicznego oskarżonego, wyłączając  tym samym możliwość skazania go bez rozprawy. Sąd w takiej sytuacji nie może bowiem przyjąć, że wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. W niniejszej sprawie pewien oskarżony uznany został za winnego popełnienia przestępstwa kradzieży z art. 278 § 1 kk. Za to przestępstwo sąd wymierzył mu karę 6 miesięcy ograniczenia wolności. Skazanie odbyło się na posiedzeniu przeprowadzonym w trybie art. 335 § 1 kpk, zaś uprawomocnienie wyroku nastąpiło we wrześniu 2016 r. Kasację na korzyść skazanego wniósł Prokurator Generalny - Minister Sprawiedliwości, który domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Co więcej, Prokurator Generalny w swojej kasacji podniósł zarzut rażącego i mającego istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. art. 343 § 7 kpk w zw. z art. 335 § 1 kpk, polegającego na niezasadnym uwzględnieniu wniosku prokuratora i wydaniu na posiedzeniu wyroku skazującego wówczas, gdy już na etapie postępowania przygotowawczego, zachodziły uzasadnione wątpliwości co do poczytalności oskarżonego, które potwierdziły się zresztą w toku postępowania sądowego, a samo postępowanie toczyło się bez udziału obrońcy, co - jak zauważył autor kasacji - stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 10 kpk. Sąd Najwyższy uznał tę kasację za oczywiście zasadną, uwzględniając tym samym zarzuty Prokuratora Generalnego dotyczące skazania bez rozprawy. Sąd Najwyższy w swoich rozważaniach w pierwszej kolejności odniósł się do art. 335 § 1 kpk, wskazując, iż zgodnie z tym przepisem skazanie na posiedzeniu jest możliwe wówczas, gdy oskarżony przyznaje się do winy, jego postawa wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte, a w świetle jego wyjaśnień okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości. Tymczasem w realiach sprawy nie można było przyjąć, że wina oskarżonego nie budzi wątpliwości, bowiem od początku postępowania pierwszoinstancyjnego znana była informacja, wskazująca na istnienie wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego. Oskarżony bowiem w postępowaniu przygotowawczym san oświadczył, że leczy się psychiatrycznie na depresję. Zdaniem Sądu Najwyższego w takiej sytuacji należało wyjaśnić, czy oskarżony w ogóle może ponosić odpowiedzialność karną z uwagi na zakłócenie czynności psychicznych. W opinii SN w sprawie nie zachodziła bezwzględna przyczyna odwoławcza w postaci braku obrońcy w sytuacji obrony obligatoryjnej (art. 439 § 1 pkt 10 kpk), jako że uprawniony organ procesowy nie powziął uprzednio wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego, który uzasadniałby ustanowienie obrońcy z urzędu.