W dniu 12 grudnia 2017 r. (sygn. akt II OSK 712/17) Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok, w którym stwierdził, że na potrzeby ustalenia warunków zabudowy, przez dostęp do drogi publicznej należy rozumieć także dostęp faktyczny, który pozwoli na rzeczywiste skomunikowanie planowanej inwestycji z drogą publiczną. W omawianej sprawie prezydent pewnego miasta nie wyraził zgody na ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji, mającej polegać na wzniesieniu dwóch jednorodzinnych budynków mieszkalnych w zabudowanie wolnostojącej wraz z potrzebną infrastrukturą techniczną. Prezydent argumentował, że samo  uzbrojenie terenu, na którym miałyby zostać przeprowadzone prace nie wystarczy dla wnioskowanego zamierzenia budowlanego, a nadto sam teren nie posiada dostępu do drogi publicznej. W decyzji odmownej pojawiło się również wskazanie, że nie ma możliwości, aby wytyczyć linie zabudowy w sposób zgodny z wnioskiem inwestora. Wnioskodawca zaskarżył powyższe rozstrzygnięcie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego. SKO utrzymało jednak w mocy zaskarżoną decyzję, a także podkreśliło, że w niniejszej sprawie nie spełniono prawnie określonych warunków realizacji inwestycji. W obliczu takiej decyzji, inwestor wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. WSA oddalił skargę wnioskodawcy, zwracając przy tym uwagę, że jedną z okoliczności, od których uzależnione jest wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest posiadanie dostępu do drogi publicznej przez teren, na którym miałyby być prowadzone prace budowlane. Tymczasem w opisywanej sprawie przesłanka ta nie została spełniona. Sąd ten odniósł się również do sposobu, w jaki należy rozumieć dostęp do drogi publicznej i wskazał, że jest to dostęp zarówno faktyczny jak i prawny, przy czym ten drugi wynika z przepisu prawa, czynności prawnej lub orzeczenia sądu. Inwestor w drodze skargi kasacyjnej zaskarżył również i to rozstrzygnięcie, podnosząc m.in., że WSA dokonał nieprawidłowej wykładni pojęcia ,,dostępu do drogi publicznej”, a także domagając się uchylenia wyroku WSA oraz uprzednio zaskarżonych decyzji. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga kasacyjna pozbawiona była usprawiedliwionych podstaw. Jak podkreślił NSA, już na etapie ustalania warunków zabudowy należy stwierdzić, czy występują przesłanki, od których zależy możliwość realizacji danej inwestycji. Sąd ten szeroko odniósł się do pojęcia ,,dostępu do drogi publicznej”, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wskazał mianowicie, iż przez to pojęcie należy rozumieć należy faktyczną możliwość zarówno przejścia jak i przejazdu z terenu inwestycji na drogę publiczną. W żadnym razie dostęp ten nie może być jedynie hipotetyczny. Natomiast z realiów sprawy wynikało jednoznacznie, że działka mająca komunikować obszar inwestycji z drogą publiczną nie była przejezdna. W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę inwestora.