Nad takim zagadnieniem pochylił się Sąd Apelacyjny w Krakowie w swoim wyroku z dnia 7 listopada 2017 r. (sygn. akt I ACa 761/17) wnioskując, że nawet, jeśli strona w wystosowanym przez siebie piśmie posłużyła się stwierdzeniem „apelacja wyroku”, nie wiedząc jednak, czy zaskarżone orzeczenie w ogóle zapadło ani nie znając jego istotnej treści czy choćby motywów rozstrzygnięcia, to jednak jej pisma nie można traktować jako skutecznie złożonego środka odwoławczego. Jak prezentował się stan faktyczny sprawy? Pewien Sąd I instancji oddalił powództwo oraz nakazał powódce zwrócić koszty procesu. Kobieta była jednak nieobecna na posiedzeniu, na którym zapadł wyrok w jej sprawie. Co ciekawe, w terminie ustawowo zakreślonym do wniesienia apelacji, wystosowała ona jednak pismo do Sądu, w którym napisała: ,,wnoszę o protokół z posiedzenia i apelację wyroku, jeśli zapadł”. Sąd wezwał powódkę do usunięcia braków formalnych pisma m.in. poprzez sformułowanie konkretnych zarzutów apelacyjnych oraz wniosków, co powódka uczyniła. Mimo uzupełnienia tychże braków, Sąd II instancji odrzucił apelację kobiety zaznaczając, że istotą środka odwoławczego jest zakwestionowanie rozstrzygnięcia, jakie zapadło w danej sprawie. Wskazał ponadto, że za apelację należałoby uznać również takie pismo, w którym wprawdzie zarzuty zostały sformułowane w nieudolny sposób, ale z którego wynika wola wzruszenia zapadłego orzeczenia przez stronę i niezadowolenie ze sposobu rozstrzygnięcia sprawy. W przypadku tak sformułowanej apelacji, Sąd mógłby wezwać stronę o uzupełnienie braków formalnych. Tymczasem z pisma wystosowanego przez powódkę wynika, że nie wiedziała ona nawet, czy na posiedzeniu, z którego zażądania protokołu zapadł wyrok czy też nie, stąd też posłużenie się przez nią sformułowaniem „apelacja wyroku” nie mogło być rozumiane jako wyrażenie przez powódkę braku akceptacji dla takiego a nie innego rozstrzygnięcia. Strona zawsze musi posiadać wiedzę, czy dane rozstrzygnięcie zapadło oraz znać jego główne założenia. Co więcej, w opinii Sądu Apelacyjnego w Krakowie o tym, jaki charakter ma pismo wniesione przez stronę nie decyduje jego nazwa, ale treść. W konsekwencji uznać należało, że pismo kobiety nie stanowiło apelacji, a zatem brak było podstaw również do tego, aby wzywać ją do uzupełnienia jego braków formalnych. Sąd zauważył jednak, iż cechy apelacji posiadało pismo wniesione przez powódkę w odpowiedzi na wezwanie Sądu I instancji, niemniej z uwagi na fakt, że zostało ono wystosowane już po upływie terminu do zaskarżenia wyroku, podlegało ono odrzuceniu w oparciu o art. 373 kpc.