W dniu 28 września 2017 r., w sprawie o sygn. akt I ACa 390/17 Sąd ten wydał wyrok, w którym przyjął, że w sytuacji, gdy na stronie internetowej zostanie zamieszczony tekst, którego sprostowania domaga się zainteresowany, to za wystarczające można uznać opublikowanie przed redaktora naczelnego skanu pisma, w którym zawarte było żądanie sprostowania. W niniejszej sprawie pewna gmina pozwała redaktora naczelnego a zarazem administratora strony internetowej, na której w 2016 r. ukazał się tekst poświęcony przeznaczaniu przez gminę środków pieniężnych na administrowanie lokalami mieszkalnymi. Co ważne, autorem artykułu był sam pozwany. Tydzień po tym, jak artykuł ukazał się na stronie, gmina wystosowała wniosek do redaktora naczelnego, w którym domagała się zamieszczenia na stronie internetowej sprostowania o ściśle określonej treści w terminie 3 dni roboczych. Zażądała też, aby na stronie zamieszczono wyraźne oświadczenie, że informacje zamieszczone w tekście były nieprawdziwe. Trzeciego dnia po otrzymaniu wniosku pozwany faktycznie zamieścił na stronie internetowej artykuł, w którym podkreślił że otrzymał od rzecznika prasowego gminy sprostowanie oraz opublikował jego kopię na stronie internetowej. Gmina uznała jednak, że działania pozwanego były niewłaściwe, w konsekwencji czego po raz drugi zażądała od niego zamieszczenia na stronie sprostowania o treści podanej w pierwszym piśmie. Redaktor naczelny nie uczynił tego jednak, a zamiast tego opublikował na stronie zeskanowane pismo od gminy, w którego treści zawarte było przesądowe wezwanie do zamieszczenia sprostowania. Podkreślić w tym miejscu wypada, że zarówno Sądy I jak i II instancji uznały żądanie gminy za bezzasadne. Trzeba mieć na uwadze, że sama instytucja sprostowania artykułu prasowego nie jest obiektywną wypowiedzią co do przedstawionych faktów, ale stanowi jedynie umożliwienie wypowiedzenia się na temat danego artykułu tej osobie, która jest zainteresowana jego treścią. Zgodnie z art. 31a ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo Prasowe: ,,na wniosek zainteresowanej osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niebędącej osobą prawną, redaktor naczelny właściwego dziennika lub czasopisma jest obowiązany opublikować bezpłatnie rzeczowe i odnoszące się do faktów sprostowanie nieścisłej lub nieprawdziwej wiadomości zawartej w materiale prasowym”. Z kolei art. 33 ust. 2 pkt 1 Prawa Prasowego stanowi, że ,,redaktor naczelny może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli sprostowanie odnosi się do wiadomości poprzednio sprostowanej”. W oparciu o powyższe regulacje Sądy obu instancji stwierdziły, że skoro pozwany w terminie wyznaczonym mu przez gminę zamieścił na stronie zeskanowane pismo wraz z żądaniem w nim zawartym, brak było podstaw do tego, aby po raz wtóry powód mógł domagać się zamieszczenia sprostowania przez redaktora naczelnego. Pozwany mógł bowiem odmówić publikacji następnego sprostowania. Sądy zauważyły również, że pozwany zamieszczając na stronie internetowej skan pisma otrzymanego od gminy, nie dokonał żadnych zmian w treści sprostowania. Co więcej, zamieścił tekst na tej samej stronie, na której pierwotnie ukazał się artykuł prostowany. Sposób zamieszczenia wiadomości jednoznacznie wskazywał zatem, czyj punkt widzenia on prezentuje oraz czyjego autorstwa jest wypowiedź prostująca. Zeskanowana wiadomość była także czytelna – można było ją powiększyć i zmniejszyć, a otwierała się razem z publikacją prostującą. Mając na uwadze powyższe, Sądy orzekające w niniejszej sprawie opowiedziały się za stanowiskiem, że sposób oraz forma zamieszczenia sprostowania przez redaktora naczelnego odpowiadały wymogom zawartym w Prawie Prasowym.