Na powyższe pytanie odpowiedział Sąd Apelacyjny w Warszawie w swoim wyroku z dnia 7 kwietnia 2017 r., wydanym w sprawie o sygn. akt I ACa 59/16. Ustalił on mianowicie, iż informacyjne wysłuchanie uczestników procesu jest instytucją różniącą się od przesłuchania stron. Wysłuchanie ma pozwolić jedynie na skonkretyzowanie spornych okoliczności sprawy, ale nie stanowi obligatoryjnego elementu procesu cywilnego. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie oddalił powództwo o zapłatę. Powód wniósł apelację od tego rozstrzygnięcia, zarzucając Sądowi I instancji, że nie zastosował szeregu nieodzownych przepisów procesowych, w tym art. 212 § 1 kpc, który stanowi, że ,,sąd na rozprawie przez zadawanie pytań stronom dąży do tego, aby strony przytoczyły lub uzupełniły twierdzenia lub dowody na ich poparcie oraz udzieliły wyjaśnień koniecznych dla zgodnego z prawdą ustalenia podstawy faktycznej dochodzonych przez nie praw lub roszczeń. W ten sam sposób sąd dąży do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, które są sporne”. Zdaniem skarżącego Sąd wydał niewłaściwe rozstrzygnięcie wskutek tego, że nie ustalił okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd Apelacyjny w Warszawie, do którego trafiła sprawa oddalił apelację powoda argumentując, iż jest ona pozbawiona podstaw. Sąd II instancji obszernie odniósł się do bezzasadności powołania przez skarżącego art. 212 § 1 kpc.  Podkreślił on mianowicie, że wysłuchanie informacyjne, którego dotyczy przywołany przepis nie jest obligatoryjnym elementem rozprawy, a zatem to Sąd I instancji decyduje o tym, czy dokonać takiego wysłuchania w celu ustalenia spornych kwestii czy też nie. Co ważne, w opinii Sądu Apelacyjnego w opisywanej sprawie istota sporu wynikała bowiem jednoznacznie z treści pism procesowych stron, w tym przede wszystkim pozwu oraz sprzeciwu od nakazu zapłaty, a zatem wysłuchanie stron nie ujawniłoby nowych okoliczności. Na istotę sporu zwracali także uwagę pełnomocnicy reprezentujący obie strony i aktywnie działający w toku rozprawy. Sąd II instancji odniósł się też do poglądów prezentowanych w doktrynie, przywołał m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2003 r., jaki został wydany w sprawie o sygn. akt II CKN 1148/00, w którym podkreślono, że wyjaśnienie sporu powstałego na tle okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, przynależy już do postępowania dowodowego.Sąd Apelacyjny w Warszawie zauważył też, że sformułowany przez powoda zarzut nieustalenia przez Sąd I instancji tych okoliczności, które mają znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, w gruncie rzeczy sprowadzał się do zarzutu nieprzeprowadzenia z urzędu postępowania dowodowego na okoliczność spornych okoliczności sprawy. Takie twierdzenie nie mogło być jednak rozpatrywane jako uzasadnienie dla zarzutu naruszenia art. 212 kpc. W kwestii tej wypowiedział się choćby Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 11 października 1996 r., wydanym w sprawie o sygn. akt III CKN 1/96.